Seksuele rechten zijn alle rechten die een persoon beschermen tegen dwang, discriminatie en geweld in het seksuele verkeer.

De belangrijkste seksuele rechten zijn: de vrijheid om al dan niet seksueel actief te zijn; vrijheid in de keuze van partner; vrijwilligheid in seksuele relaties; huwelijk naar eigen keuze; vrijelijk kunnen besluiten of en wanneer je kinderen wilt krijgen; goede gezondheidszorg op het gebied van seksualiteit; goede voorlichting.

Of ook het recht op seksuele oriëntatie, zoals van homoseksuelen, tot de seksuele rechten behoort is internationaal erg omstreden, vooral door weerstand van islamitische en Afrikaanse landen. De seksuele rechten zijn nauw verwant aan de reproductieve rechten (waaronder het recht op abortus) en in veel landen al net zo omstreden. Vooral islamitische landen en het Vaticaan proberen internationale standaards voor seksuele rechten tegen te houden.

Strijd voor seksuele rechten

De Amerikaanse juriste Catherine MacKinnon verrichtte belangrijk theoretisch werk op het gebied van seksuele rechten. De strijd voor seksuele rechten is vooral gevoerd door en voor vrouwen, omdat zij bij uitstek kwetsbaar zijn voor de schendingen van die rechten. Maar in principe kunnen bij beslissingen over bijvoorbeeld kindertal en abortus ook de seksuele rechten van mannen in het geding zijn.

Seksuele rechten: Amnesty’s visie

Amnesty heeft sinds 2004 van het werk voor seksuele en reproductieve rechten een belangrijk onderdeel van haar missie gemaakt. Dat begon met de campagne ‘Stop geweld tegen vrouwen’. Uitgangspunt is dat iedereen zelf moet kunnen besluiten over seksuele relaties en over het krijgen van nakomelingen. Vrouwen zijn vrijwel altijd de benadeelde partij als deze zaken niet goed zijn geregeld.

Amnesty vraagt om het niet strafbaar stellen van seksuele relaties die volwassenen uit vrije wil aangaan; vrijheid van informatie over en toegang tot voorbehoedsmiddelen; een verbod op gedwongen abortus en sterilisaties; toegang tot abortus bij zwangerschap na verkrachting of incest en bij gevaar voor leven of gezondheid van de vrouw; toegang tot medische hulp bij complicaties na abortus (ongeacht of deze ‘legaal’ was of niet); en het niet strafbaar stellen van abortus (‘decriminalisering’).