Huiselijk geweld omvat ernstige strafbare feiten, zoals lichamelijke en seksuele geweldpleging en bedreiging. Uit onderzoek blijkt dat huiselijk geweld op grote schaal voorkomt, ook in Nederland en België.

Wereldwijd wordt één op de drie vrouwen ooit slachtoffer van seksueel geweld binnen een intieme relatie, meldt de VN. Volgens sommige internationale onderzoeken lopen vrouwen gemiddeld een zes tot zeven keer zo grote kans als mannen om serieus gewond te raken door geweld van hun partners. (Andere onderzoeken schatten dat lager: ongeveer twee of drie keer zoveel kans). Een op de vier vrouwen in Nederland is wel eens mishandeld door een partner. Onder vrouwen van Marokkaanse, Turkse, Surinaamse en Antilliaanse afkomst ligt dat percentage aanzienlijk hoger: partnerdodingen komen er vijf tot tien keer zo vaak voor. Er bestaat in allochtone groepen een sterkere neiging om niet over huiselijk geweld te praten of het niet als een misdrijf te zien.

Zowel mannen als vrouwen maken zich schuldig aan huiselijk geweld, maar niet in gelijke mate. In Nederland waren er volgens een onderzoek uit 2002 in de periode 1992-2001 zes keer zo veel gevallen van mannen die hun vrouwelijke (ex-)partner doodden als van vrouwen die hun mannelijke (ex-)partner vermoordden.

Huiselijk geweld: weinig aangiftes

Door autochtonen én allochtonen wordt slechts in een gering aantal gevallen aangifte gedaan. Dat is vaak omdat de slachtoffers geen aangifte durven te doen, of veronderstellen dat politie en justitie daar geen gevolg aan zullen geven. In extreme gevallen kan huiselijk geweld de vorm aannemen van eerwraak of eremoord. Huiselijk geweld wordt uitdrukkelijk veroordeeld in de VN-verklaring over geweld tegen vrouwen uit 1993. Huiselijk geweld is een privé-misdrijf, maar wordt als een schending van mensenrechten beschouwd als de overheid in gebreke blijft bij preventie en het berechten van de daders (nalatigheid).