‘Mijn vak kent geen terrorisme of misdaden’

De Egyptische fotojournalist Shawkan zit al bijna vijf jaar vast. Hij kan de doodstraf krijgen voor het maken van foto’s tijdens een demonstratie. Onlangs won hij de prestigieuze Prijs voor de Persvrijheid van UNESCO. In de gevangenis schreef hij een brief.

Verrassing!

(1)

Ik zit in mijn cel met mijn celgenoot, denkend aan niets.

De gewone dagelijkse verveling.

Als de radio zegt dat de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken het betreurt dat ik de Prijs voor de Persvrijheid van UNESCO heb gekregen, voel ik twee dingen… blijdschap en verdriet.

Ik was blij met het vertrouwen dat UNESCO in mij heeft, blij met de wereldwijd belangrijkste prijs voor de persvrijheid.

En ik was verdrietig omdat mijn landgenoten, die dezelfde huidskleur hebben als ik, teleurgesteld zijn dat ik de prijs heb gewonnen.

Helaas was dat nog niet genoeg voor hen. Ze maakten me zwart en vernederden mij, noemden me een ‘crimineel’, een ‘terrorist’, ‘iemand die geld uit Qatar ontvangt’. En dat terwijl ik in Koeweit ben geboren en daar ben opgegroeid.

Mijn vak kent geen terrorisme of misdaden; het is de stem van de stemlozen.

Laat het ministerie van Buitenlandse Zaken het lied zingen van het ministerie van Binnenlandse Zaken.

Sommigen hebben het spel gespeeld en sommigen hebben gezongen, zo gaat het nu eenmaal.

Verstoringen!

(2)

Maar hoe?

Is de wet niet voldoende om onze relaties en levens te regelen?

Hoe kan het dat de overheid mij al veroordeeld heeft terwijl ik voor de wet onschuldig ben? De wet die als principe hanteert dat beklaagden onschuldig zijn totdat het tegendeel bewezen is?

Wat als ik zou worden vrijgesproken? Of is het een voorbarige stap om de beslissing van de rechtbank te beïnvloeden?

Duisternis!

En onrecht!

(3)

Hoe kan een staat of een semi-staat – zoals de president beweert – eisen dat de wet moet worden gerespecteerd, terwijl het de eerste is die de wet schendt?

Hoe kunnen mijn college-journalisten echoën wat de overheid over mij zegt, als je bedenkt dat ik een maand geleden een prijs kreeg van de journalistenbond?

Tegenstrijdigheden!

(4)

Ik wil Audrey Azoulay, de directeur-generaal van UNESCO, die van oorsprong fotograaf is, hartelijk danken.

En ook de secretaris van de organisatie voor het toekennen van de prijs.

Ik dank de leden van het International Press Institute voor de nominatie voor de prijs.

En ik dank mijn mentoren en mijn collega’s, die me steunen en die sinds mijn arrestatie in mijn onschuld geloofd hebben.

Ik kus mijn familie, mijn geliefde en mijn vrienden.

Ik draag deze prijs op aan Radwa en Gad.

Gegroet!