Martelzaak in Libanon is lakmoesproef voor autoriteiten

De zaak van de Libanese acteur Ziad Itani, die de overheid in zijn land aanklaagt voor het feit dat hij in gevangenschap gemarteld werd, moet niet door een militaire, maar door een civiele rechtbank behandeld worden, vindt Amnesty International.

Een jaar na zijn vrijlating is Itani nog geen stap dichter bij gerechtigheid. Op 13 maart 2018 werd hij vrijgesproken van spionage voor Israël, na drie en een halve maand vast te hebben gezeten op basis van verzonnen aanklachten.

Gedwongen schuldbekentenis

In november van dat jaar klaagde Itani geüniformeerde en burgermedewerkers van de Staatsveiligheidsdienst aan wegens marteling. Ze sloegen hem met elektriciteitskabels, bonden hem in een ongemakkelijke houding vast met behulp van een ijzeren ketting, hingen hem uren achtereen aan zijn polsen op, schopten en sloegen hem in het gezicht en dreigden hem en zijn dochter te verkrachten.

Itani zegt dat de Staatsveiligheidsdienstmedewerkers hem zelfs dwongen een schuldbekentenis te ondertekenen terwijl hij op de grond lag, omdat na de martelingen niet in staat was om rechtop te staan. Eenmaal op vrije voeten trilden zijn handen voortdurend en voelde hij zich onrustig en labiel.

Onderzoek komt niet op gang

Hoewel het internationale en Libanese recht dicteert dat zijn zaak door de burgerrechter moet worden behandeld, heeft de openbaar aanklager zijn zaak verwezen naar de militair aanklager. Op 25 januari van dit jaar heeft het Militair Gerechtshof het onderzoek naar de verzonnen aanklachten geopend, maar er is nog geen enkele voortgang geboekt in het onderzoek naar de martelingen en andere vormen van mishandeling waaraan Itani in de gevangenis is onderworpen.

Overheid moet goede wil tonen

‘Door de anti-martelwet te ratificeren hebben de Libanese autoriteiten onlangs stappen ondernomen die ertoe moeten leiden dat Libanon aan zijn internationale verplichtingen voldoet,’ zegt Sahar Mandour van Amnesty International. ‘De zaak Ziad Itani is daarom een echte lakmoesproef, waarmee ze kunnen laten zien dat ze de wet willen toepassen en marteling willen tegengaan.’