Struikelen
Er zijn lijnen te trekken tussen de grote misdaden tegen de menselijkheid van vroeger en van nu.
Het gebouw waarin ik woon is beladen met sporen uit een gewelddadig verleden. Niet zozeer omdat het verbonden is aan onze koloniale geschiedenis; de architecten lieten zich voor dit monument van de Amsterdamse School inspireren door toenmalig Nederlands-Indië. Maar in deze volksbuurt (‘Judenviertel III’) zijn onbevattelijke dingen gebeurd in de Tweede Wereldoorlog. Zeker 13 duizend Joden zijn er weggevoerd en in de kampen vermoord. Alleen al in mijn straat vijfenzeventig mensen. Dat kun je allemaal online opzoeken.
Dit vertel ik omdat we in deze Wordt Vervolgd kijken naar de functie van herdenken, en hoe dat zou moeten bijdragen aan het voorkomen van nieuwe misdaden tegen de menselijkheid. We focussen op de herdenking van de genocide die dertig jaar geleden in Srebrenica plaatsvond (pagina 10). En op Keti Koti, de herdenking en viering van de afschaffing van de slavernij (pagina 18). Beide verhalen laten zien dat stilstaan bij het verleden pas betekenisvol wordt als je de verbanden ziet met het heden. Met wat er nu plaatsvindt, in Gaza.
Mijn buurt is doorspikkeld met struikelstenen, tastbare herinneringen aan buurtgenoten die nooit meer terugkeerden. Zoals ook de bewoners van mijn appartement. Misschien wordt het tijd dat ook mijn stoep geplaveid wordt met struikelstenen.
