Hongkong: de eerste Amnesty-sectie in ballingschap
Dit jaar werd de eerste Amnesty-sectie in ballingschap gelanceerd. ‘Repressie kent geen grenzen’, schrijft voorzitter Shafi Wong, van Amnesty International Hong Kong Overseas.
Mijn reis met Amnesty International begon twaalf jaar geleden, als zomerstagiair bij de afdeling Hongkong. Het was 2013, een andere wereld – een tijd waarin de ruimte voor het maatschappelijk middenveld, hoewel omstreden, nog steeds mogelijk leek. Als ik nu terugkijk, voelt het als een ander leven.
Toen kwam 2019, met een vloedgolf van hoop, en 2020, met een vloedgolf van repressie. De protesten, het harde optreden, het verpletterende bereik van de Nationale Veiligheidswet – de geschiedenis kwam met verwoestende snelheid op ons af. In 2021 nam Amnesty de pijnlijke beslissing om de sectie in Hongkong te sluiten. Dat was geen lichtvaardige keuze, maar een noodzaak onder het gewicht van escalerende bedreigingen.
Toch heeft de hoop ons nooit verlaten. Jarenlang bleef Amnesty de mensenrechten in Hongkong op afstand monitoren, rapporteren en verdedigen. We zochten naar manieren om ons werk vol te houden zonder de gemeenschap te verlaten waar we altijd naast hadden gestaan. En dit jaar, in 2025, maakten we een grote sprong in het diepe: de lancering van Amnesty International Hong Kong Overseas Section (AIHKO) – de eerste sectie in ballingschap in de geschiedenis van Amnesty.
Geregistreerd in Zwitserland, maar met een wereldwijd verspreide aanwezigheid, is AIHKO gevormd om te zijn ‘als water’. AIHKO erkent de realiteit dat repressie geen grenzen kent: verbannen activisten worden vervolgd met arrestatiebevelen en premies op hun hoofd; studenten in het buitenland lijden onder transnationale repressie. Daarom geloven wij in een sectie voor de mensen, van de mensen en door de mensen.
De moed van gewetensgevangenen is ons morele kompas
AIHKO is meer dan een heropening. Het is ook een experiment – om opnieuw te bedenken hoe Amnesty wendbaar kan blijven onder autoritaire dreigingen en lokale stemmen kan versterken. Het is een platform voor solidariteit, niet alleen voor de Hongkongers, maar voor iedereen die zich verzet tegen autoritaire regimes wereldwijd.
Twaalf jaar na mijn eerste dag als stagiair zie ik dat mensen zelfs in de donkerste hoeken manieren vinden om de hoop levend te houden. Zoals Chow Hang-tung – door Amnesty aangewezen als gewetensgevangene en nu achter de tralies in Hongkong – zei: zelfs als Amnesty de stad heeft verlaten, ‘zullen er nog steeds kaarsen in de duisternis zijn’.
Ik hoop dat de heropening van onze afdeling, zij het voorlopig in ballingschap, getuigt van de hoop die zij uitsprak. Daarmee eren we niet alleen Chow, maar iedereen die nu in Hongkong gevangenzit voor het verdedigen van de mensenrechten. Hun moed is ons morele kompas.
AIHKO werkt onvermoeibaar door tot geen enkele sectie – of persoon – ooit nog in ballingschap hoeft. We roepen je op om je aan te sluiten bij deze strijd.
