Een onontkoombare beweging – column van Eduard Nazarski

Sommige journalisten vroegen mij naar aanleiding van vijftig jaar Amnesty in Nederland of we wel toekomst hadden. Niet alleen omdat onderdrukking en schendingen van mensenrechten telkens nieuwe gedaanten aannemen, maar ook omdat men dacht dat wij er niet goed in slagen jongeren te bereiken.

Feit is: de gemiddelde leeftijd van onze leden is 50+. Velen zijn al decennia lid en blijven dat gelukkig ook. Jongeren worden minder gauw lid. Maar dat wil niet zeggen dat ze onverschillig zijn voor onrecht. Met ons mensenrechtenprogramma op scholen bereiken we jaarlijks 120 duizend scholieren. We hebben actieve studentengroepen, die een national student campaign organiseerden. In universiteitssteden verschenen op allerlei plaatsen gele stoelen, op sociale media de hashtag #itseverywhere. Er vonden gesprekken plaats over discriminatie. Regelmatig spreek ik met studenten of geef ik gastcolleges. Steeds treft en inspireert mij de grote interesse, de betrokkenheid en zeker ook de kritische vragen.

Dat jongeren minder snel lid worden, wil niet zeggen dat ze onverschillig zijn

Maar we doen meer. We hebben 35 peer educators geworven en getraind. Die gaan op pad om met (bijna-) leeftijdsgenoten in het MBO over mensenrechten te praten. Zo komen ook toekomstige politieagenten, beveiligers en verplegers ermee in aanraking. Onlangs sprak ik twee van hen, Sofia en Gitta, die elk al vijftig gastlessen hadden gegeven. Ze waren gepassioneerd, maar ook kritisch over dingen die niet werken, zoals bijvoorbeeld te lange teksten.

Hier ligt in de toekomst een belangrijke kans. Zo kunnen we steeds nieuwe mensen betrekken bij de strijd tegen onrecht. Misschien in andere verbanden en samenwerkingsvormen dan we nu gewend zijn. Maar onze organisatie is een middel, geen doel.

Als Amnesty kan blijven bevorderen dat veel mensen hun vrijheid gebruiken om die van anderen te vergroten, dan zullen we ook bij volgende jubilea als een sterke, onontkoombare beweging kunnen optreden.