50/50 – hoofdredactioneel door Arend Hulshof

Je ziet ze zo voor je. In de zomer van  1968 zaten drie bestuurders van Amnesty  Nederland in een Schevenings vissershuisje  om een ronde houten tafel. Er moest een nieuwsbrief komen voor de  pas opgerichte Vereniging ter bescherming van de Vrijheid van Meningsuiting ‘Amnesty International’, zoals de organisatie toen nog heette.

Tien jaar geleden vertelde Herbart Ruitenberg, een van die drie bestuurders, me over die bijeenkomst. We zaten in hetzelfde vissershuisje, dat nog altijd van hem was, aan dezelfde tafel. ‘Over bladformules hadden we het niet’, zei Ruitenberg. ‘Het moest zo snel, eenvoudig en goedkoop mogelijk.’ De zeven A4-tjes liet hij stencilen en met buurtkinderen maakte hij ze verzendklaar.

En zo ontvingen de 110 Nederlandse  Amnesty-leden van het eerste uur op 21 september 1968 de allereerste Wordt Vervolgd – over de naam van het blad hadden de drie oprichters wel wat langer nagedacht.

Van stenciltjes transformeerde Wordt Vervolgd begin jaren zeventig tot een krant op tabloidformaat. Simon Carmiggelt liet zich ermee fotograferen  voor Story. Op een bankje in een park  zie je hem aandachtig het blad lezen.

Niet alleen Amnesty Nederland, ook Wordt Vervolgd bestaat 50 jaar

Bladerend door het archief van  Wordt Vervolgd valt de steeds weer andere  opmaak van het blad op, dat vanaf  1992 in tijdschriftformaat verscheen en  vanaf 2000 in kleur. Eigenlijk bleef alleen  de naam hetzelfde. De pagina’s met lange  lappen tekst van jaren geleden ogen nu  saai. De koppen met alleen hoofdletters oogden destijds waarschijnlijk urgent, nu eerder schreeuwerig. En sierlijke krullerige letters waren ooit wellicht speels,  nu eerder oubollig.

De afgelopen maanden heeft het  team van Wordt Vervolgd opnieuw  gewerkt aan een restyling. Met meer fotografie, een duidelijkere indeling en strakkere letters die goed bij deze tijd passen.

De grootste verandering maakte Wordt Vervolgd echter door in 1976. Niet alleen werd actie voortaan met een ‘c’ geschreven, belangrijker was dat het blad een onafhankelijke status kreeg en voortaan ook ruimte bood aan andere standpunten dan die van Amnesty. ‘De organisatie moet haar leden serieus  nemen en beseffen dat ze niet het  alleenrecht op de waarheid heeft’, zei Ruitenberg daarover. ‘Alleen als lezers eigen keuzes kunnen maken, win je  hun vertrouwen.’

In deze tijden van nepnieuws moet  vertrouwen harder bevochten worden dan ooit. Ik vrees dat de journalistieke benadering van Wordt Vervolgd alleen  daarom al nog wel een tijdje meekan. Op zijn minst nog vijftig jaar.