Vijf vragen aan…. Karen van der Ploeg

Karen van der Ploeg (24) is politicologe. Omdat zij niet meteen plannen had om minister-president te worden, begon ze een maand geleden als trainee bij de Griffie van Provincie Flevoland. Karen woont in Amsterdam-Oost. Naast haar politieke antenne en voorliefde voor goede koffie (ontstaan door een bijbaan bij de Coffee Company) is zij erg geïnteresseerd in mensenrechten en het werk van Amnesty. Daarom coördineert zij voor Amnesty met veel plezier vrijwilligers op de festivals Pinkpop en Lowlands. Afgelopen zomer was het alweer het derde jaar dat ze dit deed. Wat motiveert haar om zich op deze manier in te zetten? En hoe gaat het eigenlijk op zo’n festival?

Wanneer en waarom ben je je gaan inzetten voor Amnesty?

Tijdens mijn studie kwam het thema mensenrechten regelmatig aan bod. Ik vond het altijd al erg interessant. Ik vind mensenrechten belangrijk omdat ik echt vind dat iedereen gelijk is en moet zijn. Daarom heb ik een enorme allergie voor mensen die zichzelf beter vinden dan anderen. Ik kan dan ook verrassend fel reageren op onrechtvaardigheden: iedereen is toch gewoon gelijk? Iedereen heeft recht op vrijheid, maar op veel plekken is dat niet het geval. Daarom vind ik het belangrijk om mij daarvoor in te zetten.

Toen ik in 2016 nog niet zoveel zin had om af te studeren, leek het me leuk om stage te lopen bij Amnesty. Dus reageerde ik op de vacature voor een stage bij de afdeling Mobilisatie & Actie op het kantoor in Amsterdam. Het werd mijn taak om het festivalseizoen voor te bereiden, samen met de festivalcoördinator. Toen de stage was afgelopen, heb ik ook nog een tijdje voor het Webteam gewerkt: Amnesty Nederland kreeg een nieuwe site en daar was nog wel wat hulp bij nodig. Dit was ideaal te combineren met het schrijven van mijn scriptie.

Omdat ik mijn stage en Amnesty zo leuk vond, heb ik de zomer erop weer meegeholpen met het voorbereiden van het festivalseizoen en het coördineren van vrijwilligers. Inmiddels zijn we alweer drie zomers verder…

Hoe gaat het precies in z’n werk op de grote festivals? En wat is jouw rol daarin?

Ik ben vooral bezig met de festivals Pinkpop en Lowlands. Zwarte Cross, ook een groot festival waar Amnesty jaarlijks aanwezig is, wordt georganiseerd vanuit de regio. We hebben ongeveer 25 vrijwilligers per festival nodig om bezoekers petities te laten tekenen, gesprekken te voeren en buttons te maken. De vrijwilligers moeten zoveel mogelijk festivalbezoekers in contact laten komen met Amnesty.

Mijn taken beginnen al ruim voordat de festivals plaatsvinden, met het werven en selecteren van de vrijwilligers. Dit doe ik samen met de andere vrijwilligerscoördinator en de festivalcoördinator en kost mij niet zoveel tijd. Dat is dus prima te combineren met ander werk.

De festivals zelf zijn wel erg intens: het is vooral een kwestie van heen en weer rennen. We zijn een dag van tevoren aanwezig om de Amnesty-stand op te bouwen. Als het festival is begonnen, werken de vrijwilligers in twee shifts. We beginnen als het terrein opengaat en stoppen als het publiek wat minder nuchter wordt. Het is mijn taak om de vrijwilligers aan te sturen en ik pep ze op als ze er even doorheen zitten.

Op Pinkpop verkopen we als Amnesty ook de bekende roze hoedjes. Vaak zijn de artiesten die optreden wel bereid om hun handtekening op een hoedje te zetten. Deze kunnen we dan veilen en de opbrengst gaat uiteraard naar Amnesty. Je voelt je net een groupie als je met zo’n hoedje backstage staat te wachten op een artiest, om te vragen om een handtekening. Maar het is wel heel leuk!

Of dit te combineren valt met mijn werk? Na drie jaar weet je wel wat er allemaal moet gebeuren, dus dan kost het veel minder tijd en denkwerk. Afgelopen seizoen maakte ik wel de fout om te vergeten de dag na Pinkpop vrij te vragen. Na zo’n festival ben je hartstikke moe, dus dat is echt niet slim. Een leermoment voor volgend jaar!

Wat vind je het leukste aan je werk?

Ik krijg energie van alle vrijwilligers, maar ook van het werk zelf: het opkomen voor mensen die onrecht is aangedaan. Het is een unieke combinatie: als vrijwilligerscoördinator op festivals doe je iets goeds voor de wereld, met hele leuke mensen en op een bijzondere plek. De sfeer is ook erg goed op de festivals. Ieder jaar staan we er weer met een bijzondere groep enthousiaste mensen – een explosie van energie!

Wat ook leuk is: elk jaar worden er weer meer handtekeningen opgehaald en breken we records. Vorig jaar op Lowlands haalden we 11.000 handtekeningen op en daar waren we toen al enorm blij mee. Dit jaar hebben we maar liefst 17.000 handtekeningen opgehaald! Dat is echt fantastisch. Dit succes komt deels door de petitie (spreekt het de bezoekers aan?), maar ook door het enthousiasme van het vrijwilligersteam.

Wat is minder leuk?

Festivalbezoekers kunnen ook vervelend zijn. Soms lukt het wel om vervelende mensen van je af te schudden, maar af en toe krijg je te maken met bezoekers die te veel op hebben en stoer willen doen. Ze kunnen dan echt vervelend doen, zoals petitieblokken jatten of vrijwilligers betasten. Dit geven we dan gelijk door aan de organisatie van het festival.

Omdat ik zelf niet de hele dag bezig ben met petities, houd ik het overzicht en kan ik zulke situaties opmerken en in de gaten houden. Ik probeer altijd bij het team te benadrukken dat je niet koste wat het kost een handtekening hoeft op te halen en dat als je iemand vervelend is, gewoon lekker door mag lopen. Er zijn immers zo ontzettend veel mensen op een festival!

Wat vind jij positief aan Amnesty als organisatie en wat kan er beter?

Wat mij tijdens mijn stage opviel is dat er op elke afdeling een fijne sfeer hangt en dat iedereen zo positief is. Daardoor ging ik met veel plezier naar mijn werk. Wat ik ook heel leuk vind: op maandag vindt er een ‘trapmoment’ plaats waarbij het nieuws van de week wordt besproken. Dan staan dus daadwerkelijk alle medewerkers van het kantoor in Amsterdam op en rond de trap: van directeur tot stagiair. Op zo’n moment blijkt dat Amnesty uit een club mensen bestaat die hart heeft voor de zaak en er samen voor gaat.

Wat beter kan? De diversiteit binnen de organisatie en de achterban. Maar daar zijn ze ook mee bezig. Dit geldt trouwens ook voor de festivals: het zijn vooral veel blanke meiden die solliciteren als vrijwilliger. Ik vind het belangrijk dat een organisatie zorgt dat iedereen aangehaakt blijft.