Groeten uit… Istanbul

Vrienden in Istanbul hadden me er al voor gewaarschuwd: het islamitische dictatoriale Turkije wordt steeds zichtbaarder in de metropool. In de ooit zo levendige uitgaanswijken rondom het Taksimplein is menige bar inmiddels gesloten. De drukbezochte Onafhankelijkheidsboulevard in Beyoglu‚ het vroegere Pera‚ ligt er zielloos bij‚ tientallen winkels zijn failliet. Het nachtleven in de smalle straten erachter is grotendeels verplaatst naar de paar overgebleven seculiere enclaves van de stad: Kadıkoy en Moda aan Istanbuls Aziatische zijde‚ en Besiktas, en Kurtulus， aan de Europese kant. Daar doet de muziek de luidsprekers nog trillen. In een visrestaurant vraagt een bejaarde man zijn vrouw elegant ten dans. Hun stramme lijven geven zich vreugdevol over aan de klanken van de musici.

‘Erdogan mag tienduizenden journalisten‚ academici en andere criticasters van zijn bewind gevangen hebben genomen’‚ zegt een bevriende mensenrechtenactivist. ‘Het Turkse smaldeel dat verslaafd is aan het vrije leven‚ is zeker nog niet verslagen.’

In Cihangir‚ de mondaine wijk achter het Taksimplein‚ zegt een restaurantbezoeker vertrouwen te putten uit de geschiedenis van Istanbul. De stad laat zich al eeuwenlang niet in toom houden‚ legt hij uit. Istanbul is meer dan de spreekwoordelijke brug tussen Oost en West: de stad verbindt het Byzantijnse en Ottomaanse verleden met het moderne Turkije. De meeste inwoners stemden tijdens het referendum op 16 april tegen de versterking van Erdogan autocratie. Hij vraagt me dit aan de wereld te vertellen. ‘Hoe onleefbaar hij het ook maakt voor de westers georiënteerde stedelijke minderheid‚ we blijven ons verzetten.’

Wordt Vervolgd, juni 2017