Linda Bilal vraagt zich af waarom vluchtelingstudenten vertrouwelijke informatie moeten prijsgeven

Het kostte me vier dozen met koekjes om mijn Nederlandse buurvrouw ertoe aan te zetten namens mij de beheerder van ons appartement te bellen. Ik wilde een klacht indienen tegen een andere buurman. Diens luide stem en onvoorspelbare driftbuien houden me uit mijn slaap en zij zou dat in het Nederlands beter kunnen uitleggen.

Ik had op maandagmiddag om drie uur met mijn buurvrouw afgesproken. Dat tijdstip zou haar ritme zo min mogelijk verstoren. Ik had nog een doos met koekjes gekocht, Syrische deze keer, en klopte zachtjes op haar deur. Nog altijd ben ik bang om als Syrische ongevoelig of onbeleefd over te komen. Ze opende de deur maar blokkeerde de ingang. Verontschuldigend mompelde ze: ‘Je kunt niet binnenkomen. Mijn man slaapt.’ Ze toonde een koude glimlach, waarna ik terug naar huis keerde. Het probleem is nog steeds niet opgelost.

Een week later liep ik op de markt. Toen een man zag dat ik rakelings langs hem liep, legde hij zijn hand op zijn portemonnee in zijn achterzak. Zoals ik in andere tijden wel eens had gezien hoe mensen hun kinderen beschermend tegen zich aan drukten.

Wie wil studeren dient eerst zijn ingewikkelde, trieste en persoonlijke verhaal prijs te geven

Dagelijks kom ik dit soort blikken, gefluister en gebaren tegen. Iedere keer draag ik een masker van onwetendheid. Maar ik weet dat sommige mensen me onbetrouwbaar achten omdat ik Syrische ben. Blijkbaar vrezen zij nog steeds dat vluchtelingen Europa overstromen en hier al het geld komen plukken dat aan bomen groeit.

Weten die angstige Nederlanders dan niet dat iedere nieuwkomer volledig wordt verhoord voordat er een tijdelijke verblijfsvergunning wordt vergeven? En weten zij dat die verhoren bepalen of we wel of geen permanente vergunning krijgen? Tijdens die ondervragingen hebben we persoonlijke informatie moeten onthullen. We moesten namen delen van mensen die overleden of gevangen zijn of die gezocht worden. Ook werden we gevraagd naar onze seksuele geaardheid, informatie die sommigen liever verborgen houden, zelfs voor hun eigen familie, uit schaamte en angst voor vervolging.

De grootste ironie komt nog: vluchtelingen die willen studeren moeten voor hulp daarbij van vluchtelingenorganisatie UAF hun rapport met al die gevoelige details dat door de IND veilig en vergrendeld wordt bewaard, meestal meesturen. Oftewel: wie wil studeren dient eerst zijn ingewikkelde, trieste en persoonlijke verhaal prijs te geven. De Syrische studenten die ik ken, kunnen me niet vertellen waarom dat nodig is.

IND-ondervragers zweren tijdens de verhoren dat ‘de informatie persoonlijk is en dat u de absolute keuze hebt om deze niet met ons te delen, en als u dat wel doet, heeft niemand, behalve de IND, er toegang toe’.

Hebben ze dit beleid niet afgestemd met andere organisaties? Of zijn deze Nederlanders nog steeds hun achterzakken aan het controleren?